Eklektyczna kamienica wzorowana na architekturze wielkomiejskiej Berlina i Wiednia wybudowana była w latach 1901–1903 dla Adolfa Franke, dyrektora przędzalni i fabryki włókienniczej „Brass i synowie”. Parter dostosowano do działalności usługowo-handlowej (była tu księgarnia, apteka, skład win, salon Chevroleta, sklepy z futrami i towarami kolonialnymi). W oficynie natomiast urządzono restaurację oraz w latach 1919-39 hotel „Victoria”. W okresie międzywojennym był to niezwykle modny lokal. Podczas wojny kamienica graniczyła z gettem, pełniła rolę niemieckiego szpitala oraz hotelu wojskowego i została zdewastowana przez Niemców.

Po wojnie mieściła się tam szkoła plastyczna oraz szereg mieszkań.

Trzypiętrowa kamienica z poddaszem mieszkalnym o mansardowym dachu, skośnie ściętym narożniku, oblicowanymi cegłą elewacjami oraz szeregiem detali – np. starą ozdobną stolarką, mansardowym dachem, zwieńczonym latarnią z żelazną iglicą i ażurową chorągiewką z inicjałami właściciela imponuje swoją wielkością i dowodzi zamożności fundatorów.